Reflections on elections on Poland and Portugal

Polska wersja poniżej
Versión en español a continuación

🇬🇧 Reflections After the Ballot Boxes: From Europe to Caracas 🇬🇧

I’m writing this post back in Caracas, after what was, on paper, a wonderful holiday. Just days ago, I was in Europe—walking familiar streets, visiting dear places, travelling with Mum, and spending time with family and friends. I came back with a full heart and beautiful memories. But somehow, the glow of that journey feels dimmer now. Since returning, the joy of the trip has given way to a heavy sense of reflection—prompted by the outcomes of the recent elections in both Portugal and Poland.

The results of the Portuguese parliamentary elections came in while I was still in Europe. At first, I tried to brush off the unsettling wave of disappointment I felt. Portugal has long held a special place in my life. It’s been a second home. A place that welcomed me and so many others. But in these elections, the strong showing of anti-migrant and ultra-conservative voices was unmistakable. It was hard not to feel that something vital had shifted.

Then, just days later, came the second round of the Polish presidential elections. I had already cast my first-round vote in Nowy Sącz—a special and grounding experience. But for the run-off, I found myself back in Caracas, voting at the Polish consulate. Once again, the result was a blow. And the emotional contrast between that feeling and the joy I had experienced only days earlier, wandering through springtime Kraków, was jarring.

I want to be clear: this post is not a political rant. It’s an expression of sadness and concern. Both Poland and Portugal are countries with deep histories of migration. For generations, our families left in search of safety, dignity, and the chance to rebuild their lives. I know mine did. And for the most part, they were met with kindness. It is hard to reconcile that past with the present climate—where isolationist rhetoric finds a receptive audience, and where people fleeing persecution and poverty are viewed with suspicion rather than compassion.

Of course, my perspective is shaped by my work. I’ve spent years supporting migrants and refugees—people who have survived trauma and hardship most of us can’t imagine. I think of the many individuals I’ve met whose lives were marked by courage and quiet strength, who ask for nothing more than a chance. And I ask myself: why would anyone think they are not worthy of support? Why would anyone deny them the same humanity we ourselves once relied on?

I know people are afraid. I know they feel uncertain, especially in a world that feels increasingly unpredictable. But fear cannot be our compass. It cannot be the measure of who we choose to help or welcome. And when entire political campaigns are built on amplifying that fear, it is not only damaging—it is dangerous.

I still believe in kindness. In hospitality. In the deep and generous values that so many people in both Portugal and Poland still hold, even if they don’t always find political expression. I believe those values matter more than ever now.

So here I am—back in Caracas, grateful for the travels that offered beauty and connection, but now carrying a quiet sorrow too. The world feels a little heavier. But I haven’t given up hope. There are still so many of us who believe in building bridges, not walls. Who believe that to share what we have is not a loss, but a mark of our humanity.

Let’s hold onto that.

⸻

🇵🇱 Refleksje po wyborach: z Europy do Caracas 🇵🇱

Piszę ten wpis już z Caracas, po podróży, która – przynajmniej na papierze – była wspaniałym urlopem. Jeszcze kilka dni temu byłem w Europie: spacerowałem znajomymi ulicami, odwiedzałem ukochane miejsca, podróżowałem z Mamą i spędzałem czas z rodziną i przyjaciółmi. Wróciłem z sercem pełnym wdzięczności i głową pełną pięknych wspomnień. A jednak, teraz, z perspektywy kilku dni, ten blask jakby przygasł. Radość z podróży ustąpiła miejsca ciężkiej refleksji – wywołanej wynikami ostatnich wyborów w Portugalii i Polsce.

Wyniki portugalskich wyborów parlamentarnych dotarły do mnie jeszcze podczas pobytu w Europie. Na początku próbowałem zignorować to uczucie rozczarowania, które się we mnie pojawiło. Portugalia zawsze zajmowała szczególne miejsce w moim życiu. To mój drugi dom. Kraj, który przyjął mnie – i tak wielu innych – z otwartością. Tym bardziej bolało, gdy zobaczyłem, jaką siłę zdobyły ugrupowania antyimigranckie i skrajnie konserwatywne. Coś ważnego, jakby się przesunęło.

Kilka dni później przyszła druga tura wyborów prezydenckich w Polsce. Głos w pierwszej turze oddałem jeszcze w Nowym Sączu – było to doświadczenie głębokie i zakorzeniające. Ale drugą turę głosowałem już w konsulacie w Caracas. I znów – rezultat był ciosem. Kontrast między tą emocją a radością zaledwie kilka dni wcześniej, gdy spacerowałem wiosennym Krakowem, był bardzo mocny.

Nie piszę tego, by kogokolwiek oskarżać. Piszę to z miejsca smutku i niepokoju. Polska i Portugalia to kraje o długiej historii migracji. Przez pokolenia nasi bliscy opuszczali domy w poszukiwaniu bezpieczeństwa, godności, szansy na odbudowę życia. I zwykle spotykali się z życzliwością. Trudno pogodzić tę historię z dzisiejszą rzeczywistością, w której narracja izolacjonistyczna zyskuje aplauz, a osoby uciekające przed wojną, prześladowaniem i biedą postrzegane są jako zagrożenie.

Wiem, że moja perspektywa wynika z mojej pracy. Spędziłem lata, wspierając uchodźców i migrantów – ludzi, którzy przeszli przez traumę i trudności, których większość z nas nawet sobie nie wyobraża. Myślę o tych wszystkich osobach, które poznałem – odważnych, pełnych cichej siły, proszących jedynie o szansę. I pytam sam siebie: dlaczego ktoś miałby uznać, że nie zasługują na pomoc? Dlaczego mielibyśmy odmówić im tego, co nam samym kiedyś ofiarowano?

Rozumiem, że ludzie się boją. Że świat staje się coraz mniej przewidywalny. Ale strach nie może być naszym kompasem. Nie może decydować o tym, komu okażemy solidarność. A gdy całe kampanie polityczne budowane są na podsycaniu tego lęku – to nie tylko smutne, to niebezpieczne.

Wciąż wierzę w dobroć. W gościnność. W wartości, które wciąż są obecne w wielu sercach – nawet jeśli nie zawsze przebijają się w debacie publicznej. I wierzę, że dziś są ważniejsze niż kiedykolwiek.

Więc oto jestem – znów w Caracas, z bagażem pięknych wspomnień, ale też z ciężarem smutku. Świat wydaje się odrobinę ciemniejszy. Ale nadzieja wciąż we mnie jest. Bo wiem, że jest nas wielu – tych, którzy wierzą, że warto budować mosty, a nie mury. Którzy wierzą, że dzielenie się tym, co mamy, nie jest stratą – a wyrazem naszego człowieczeństwa.

Trzymajmy się tego.

⸻

🇪🇸 Reflexiones después de las urnas: de Europa a Caracas 🇪🇸

Escribo estas líneas ya desde Caracas, después de lo que, en teoría, fue un viaje maravilloso. Hace solo unos días estaba en Europa: caminando por calles conocidas, visitando lugares queridos, viajando con mi madre y compartiendo tiempo con familia y amigos. Volví con el corazón lleno y muchos recuerdos hermosos. Pero, desde entonces, ese brillo ha perdido fuerza. La alegría de esas semanas ha sido reemplazada por una reflexión profunda, provocada por los resultados de las recientes elecciones en Portugal y en Polonia.

Los resultados de las elecciones parlamentarias en Portugal me alcanzaron mientras todavía estaba de viaje. Al principio intenté no dejarme llevar por la decepción, pero no pude evitar sentirme inquieto. Portugal siempre ha tenido un lugar especial en mi vida. Ha sido mi segundo hogar. Un país que me acogió a mí y a muchos otros con generosidad. Por eso fue tan doloroso ver el avance de discursos antimigratorios y posturas ultra conservadoras. Sentí que algo se había roto.

Pocos días después llegó la segunda vuelta de las elecciones presidenciales en Polonia. Había votado en la primera vuelta desde Nowy Sącz, una experiencia muy significativa para mí. Pero la segunda vuelta me encontró de regreso en Caracas, votando en el consulado. Y una vez más, el resultado me dejó con una sensación de vacío. El contraste con la felicidad que había sentido días antes, paseando por la primavera de Cracovia, fue muy fuerte.

Este texto no pretende acusar a nadie. Es una expresión de tristeza y preocupación. Polonia y Portugal son países marcados por la migración. Durante generaciones, nuestras familias emigraron buscando refugio, trabajo, dignidad. Y muchas veces fueron recibidas con brazos abiertos. Cuesta entender cómo, hoy, esa misma empatía parece desvanecerse, cómo se construyen muros en lugar de puentes.

Soy consciente de que mi visión está moldeada por mi trabajo. He pasado años acompañando a migrantes y refugiados: personas que han sobrevivido al dolor y al desarraigo, que solo piden una oportunidad. Y me pregunto: ¿por qué alguien podría negarles eso? ¿Por qué pensar que no merecen apoyo ni una acogida digna?

Entiendo que hay miedo, inseguridad, que el mundo se siente incierto. Pero no podemos dejar que el miedo guíe nuestras decisiones. No puede ser el criterio para definir a quién ayudamos o a quién dejamos fuera. Y cuando las campañas políticas se construyen sobre ese miedo, el daño puede ser profundo.

Sigo creyendo en la bondad. En la hospitalidad. En los valores sencillos y humanos que aún viven en muchas personas, aunque no siempre encuentren espacio en la política. Creo que hoy, más que nunca, debemos defenderlos.

Así estoy: de nuevo en Caracas, agradecido por los días vividos, pero también con un nudo en el pecho. El mundo se siente un poco más duro. Pero no he perdido la esperanza. Todavía somos muchos quienes creemos que compartir lo que tenemos no es perder, sino afirmar lo que somos.

A eso me aferro.