World Refugee Day/Día Mundial de los Refugiados/Światowy Dzień Uchodźcy

🌍 World Refugee Day: On Movement, Courage, and the Right to Begin Again

📌 Versión en español a continuación
📌 Wersja polska na dole

Today is World Refugee Day.

Each year, this day prompts statements of solidarity, data points, policy discussions, and rightly so—because to flee your home, to cross borders in search of safety, is never a trivial act. It is a rupture, often a trauma, and for millions, a daily reality. Through my professional life, I have had the honour of working alongside refugees: individuals and families navigating unimaginable loss with strength, clarity, and dignity. I have also worked with those who support them—organisations, institutions, and countless individuals who carry an often unseen burden, whose labour makes the difference between despair and hope.

But this year, I do not want to write a conventional tribute. I want to go further—and closer.

Because I believe that, in one way or another, we are all refugees.

Not necessarily in the strict legal sense. Not always across national borders. But in the quiet, universal human impulse to move away from what is broken, painful, or limiting—toward something better. We leave villages, jobs, relationships, patterns that no longer serve us. We seek safety, purpose, wellbeing. And that instinct—to walk towards change—is not a weakness. It is our shared engine. It is how humanity advances.

Yet, for some, that movement is criminalised. Stigmatised. Blocked. Some are told their dreams are too big, their presence too much, their needs too inconvenient. Some are made to feel they are nothing more than the crisis they escaped.

And still—they move.

So today, I pay tribute to those who walk despite the weight. To those who flee, recognised or not. To those whose transitions are public and visible, and to those whose escapes are quiet and unseen. To the people in tents, in transit centres, in immigration queues, but also to the people in buses leaving their villages, in waiting rooms, in empty flats starting over. You carry the courage of the world.

I also pay tribute to the people and communities who welcome. Who soften landings. Who offer something beyond paperwork: recognition, patience, space. Whether they host the displaced of war or the displaced of life—they are the stewards of our shared humanity.

And let me be clear: I have always believed in supporting refugees and migrants. Not because it is fashionable, or easy, or institutionally mandated. But because it is right. And in a world that grows increasingly hostile to difference, increasingly fearful of movement, it is a brave and radical thing to seek safety and insist on life.

But I also believe that those who seek change—especially those who arrive in new places—carry responsibilities too. To contribute. To adapt. To bring their voices forward without silencing others. To demand acceptance, yes—but also to be open to influence. Because every transition is a negotiation, and every new beginning requires both humility and pride.

So today, on World Refugee Day, I honour the truth that we are all in motion. Some more visibly. Some more painfully. But all of us trying, somehow, to cross into something better.

And that crossing, when it’s made with dignity, with care, with courage—that’s where the future begins.

⸻

🌍 Día Mundial de las Personas Refugiadas: Sobre el movimiento, el coraje y el derecho a empezar de nuevo

Cada año, este día genera declaraciones de solidaridad, cifras y debates sobre políticas, y con razón: huir de tu hogar, cruzar fronteras en busca de seguridad, nunca es un acto trivial. Es una ruptura, a menudo un trauma, y para millones, una realidad cotidiana. A lo largo de mi vida profesional, he tenido el honor de trabajar junto a personas refugiadas: individuos y familias que navegan pérdidas inimaginables con fuerza, claridad y dignidad. También he trabajado con quienes las apoyan—organizaciones, instituciones e innumerables personas cuyo trabajo, muchas veces invisible, marca la diferencia entre la desesperación y la esperanza.

Pero este año, no quiero escribir un homenaje convencional. Quiero ir más allá—y más cerca.

Porque creo que, de una u otra forma, todos somos refugiados.

No necesariamente en el sentido jurídico. No siempre a través de fronteras nacionales. Pero sí en ese impulso humano, silencioso y universal, de alejarse de lo que está roto, duele o limita—para acercarse a algo mejor. Dejamos pueblos, trabajos, relaciones, patrones que ya no nos sirven. Buscamos seguridad, propósito, bienestar. Y ese instinto—caminar hacia el cambio—no es debilidad. Es nuestro motor común. Es como la humanidad avanza.

Y sin embargo, para algunos, ese movimiento es criminalizado. Estigmatizado. Bloqueado. A algunos se les dice que sueñan demasiado, que su presencia molesta, que sus necesidades son excesivas. Se les hace sentir que no son más que la crisis de la que huyeron.

Y aún así—siguen caminando.

Hoy, rindo homenaje a quienes caminan pese al peso. A quienes huyen, reconocidos o no. A quienes transitan visiblemente y a quienes escapan en silencio. A las personas en carpas, centros de tránsito, filas migratorias, pero también a quienes van en autobuses, en salas de espera, en pisos vacíos empezando de nuevo. Llevan el coraje del mundo.

También rindo homenaje a quienes acogen. Quienes suavizan aterrizajes. Quienes ofrecen algo más que trámites: reconocimiento, paciencia, espacio. Ya sea que reciban a desplazados por guerras o por la vida—son guardianes de nuestra humanidad compartida.

Y quiero dejarlo claro: siempre he creído en apoyar a personas refugiadas y migrantes. No porque esté de moda, o sea fácil, o institucionalmente requerido. Sino porque es lo correcto. Y en un mundo cada vez más hostil a la diferencia, más temeroso del movimiento, buscar seguridad y afirmar la vida es un acto valiente y radical.

Pero también creo que quienes buscan el cambio—especialmente quienes llegan a nuevos lugares—tienen responsabilidades. Contribuir. Adaptarse. Elevar su voz sin acallar a los demás. Exigir ser aceptados, sí—pero también estar abiertos a ser transformados. Porque toda transición es una negociación, y todo nuevo comienzo requiere tanto humildad como orgullo.

Hoy, en el Día Mundial de las Personas Refugiadas, honro la verdad de que todos estamos en movimiento. Algunos de manera más visible. Algunos con más dolor. Pero todos intentando, de algún modo, cruzar hacia algo mejor.

Y ese cruce, cuando se hace con dignidad, con cuidado, con coraje—es donde empieza el futuro.

⸻

🌍 Światowy Dzień Uchodźcy: O ruchu, odwadze i prawie do nowego początku

Każdego roku ten dzień skłania do gestów solidarności, analiz statystycznych, rozmów o polityce. I słusznie—ucieczka z domu, przekraczanie granic w poszukiwaniu bezpieczeństwa nigdy nie jest sprawą błahą. To pęknięcie, często trauma, a dla milionów—codzienność. Przez całe moje zawodowe życie miałem zaszczyt pracować z uchodźcami: z osobami i rodzinami, które mierzą się z niewyobrażalną stratą z godnością, odwagą i jasnością umysłu. Pracowałem także z tymi, którzy im pomagają—organizacjami, instytucjami, osobami prywatnymi—ludźmi, których wysiłek często pozostaje niewidzialny, a bez których nie byłoby nadziei.

Ale w tym roku nie chcę pisać klasycznego hołdu. Chcę pójść dalej—i bliżej.

Bo wierzę, że w pewnym sensie wszyscy jesteśmy uchodźcami.

Niekoniecznie w prawnym znaczeniu. Nie zawsze przekraczając granice państw. Ale w tym cichym, uniwersalnym ludzkim impulsie, by oddalić się od tego, co boli, co nie działa, co ogranicza—i zbliżyć się do czegoś lepszego. Opuszczamy wioski, miejsca pracy, relacje, schematy, które już nam nie służą. Szukamy bezpieczeństwa, sensu, dobrostanu. Ten impuls—by ruszyć ku zmianie—nie jest słabością. Jest naszym wspólnym motorem. To dzięki niemu ludzkość się rozwija.

A jednak dla niektórych ten ruch jest przestępstwem. Piętą hańby. Blokadą. Mówi się im, że marzą za bardzo, że ich obecność jest problemem, że ich potrzeby są niewygodne. Czują się sprowadzeni do roli kryzysu, z którego uciekli.

A mimo to—idą dalej.

Dlatego dziś składam hołd tym, którzy idą, mimo ciężaru. Tym, którzy uciekają—uznani lub nie. Tym, których droga jest widoczna, i tym, którzy odchodzą po cichu. Ludziom w namiotach, w ośrodkach przejściowych, w kolejkach do urzędów migracyjnych, ale też tym w autobusach opuszczających rodzinne strony, w poczekalniach, w pustych mieszkaniach zaczynających od nowa. To oni niosą odwagę świata.

Składam też hołd tym, którzy przyjmują. Którzy łagodzą lądowanie. Którzy oferują coś więcej niż dokumenty: uznanie, cierpliwość, przestrzeń. Niezależnie, czy przyjmują uchodźców wojennych, czy tych życiowych—są strażnikami naszej wspólnej ludzkości.

I mówię wprost: zawsze wierzyłem w wspieranie uchodźców i migrantów. Nie dlatego, że to modne, łatwe czy wymagane przez instytucje. Ale dlatego, że to słuszne. W świecie coraz bardziej wrogim wobec inności, coraz bardziej przestraszonym ruchem, poszukiwanie bezpieczeństwa i obrona życia to akt odwagi i godności.

Ale wierzę też, że ci, którzy szukają zmiany—szczególnie ci, którzy trafiają do nowych miejsc—mają obowiązki. Wnosić coś od siebie. Dostosowywać się. Zabierać głos, nie zagłuszając innych. Domagać się akceptacji, ale też być gotowym na wpływ otoczenia. Każda zmiana to proces, a każdy nowy początek wymaga i pokory, i dumy.

Dziś, w Światowy Dzień Uchodźcy, oddaję hołd prawdzie, że wszyscy jesteśmy w ruchu. Jedni bardziej widocznie. Inni boleśniej. Ale wszyscy próbujemy, na swój sposób, przejść ku czemuś lepszemu.

A ten krok, gdy robimy go z godnością, troską i odwagą—to tam zaczyna się przyszłość.